Rockefeller Konukevi Mimar Philip Johnson tarafından New York Manhattan’da 1949-1950 yılları arasında tasarlanan ve inşa edilen bir konut yapısı olarak türünün tek örneği. Bodrum katı saymazsak sadece 2 katlı. Ev, John D. Rockefeller III ile evli olan, hayırsever Blanchette Rockefeller için bir misafirhane olarak inşa edildi. Rockfeller Konukevi Mimar Philip Johnson’ın New York City’deki tek özel konut tasarımı.
Philip Johnson
Philip Cortelyou Johnson, dünyaca ünlü Amerikalı bir mimar. Johnson Amerikan mimarlık camiasındaki en tanınmış kişilerin başında geliyor. Mimarlık eğitimi Harvard Üniversitesi’nde yapan Philip Johnson, 1930 yılında New York’ta yer alan MoMa’da (Modern Sanat Müzesi) Mimarlık ve Tasarım Bölümü’nü kurdu. 1978 yılında Amerikan Mimarlar Enstitüsü tarafından altın madalya ödülü verildi. Mimarlık dünyasının en prestijli ödülü sayılan Pritzker Mimarlık Ödülü de ilk kez kendisine 1975 yılında verildi. 1906 doğumlu Johnson, 25 Ocak 2005 yılında vefat etti ve ardında inşa edilmiş birçok yapı bıraktı.
Rockefeller Konukevi Tasarımı
Rockefeller Konukevi üç katlı bir bina. Binaya cepheden baktığımız zaman simetrik bir yapı görüyoruz. Cephenin zemin seviyesinde tuğla malzeme, üst tarafta ise dört çelik doğrama ile bölünmüş altı yarı saydam cam panel görüyoruz. 52. Sokak’a bakan bir oturma ve yemek odasının yanı sıra arka tarafta da bir yatak odası bulunuyor. Bu mekanlar, her iki odadan da tamamen camlı duvarlarla ayrılan havuzlu bir açık bahçe ile ayrılmakta.
Konukevi’nin tuğla duvarı yaklaşık 2,7 m yüksekliğinde ve arsa hattına kadar uzanıyor. Tuğla duvar, ana cepheyi batı ve doğu duvarlardan ayıran her iki tarafta da olan bir metal şerit ile çevrili. Cephede tuğla duvar kadar yüksek ahşap bir kapı var. Bu kapı yedi dikey tahta, bir göz deliği ve bir posta kutusu yuvasından oluşuyor. Kapı ahşaptan yapılmış bir çerçeve ile çevrili. Kapının sağındaki tuğla duvarda pirinçten “242” sayısı yazılı.
Oturma/yemek alanı ile yatak odası arasındaki bahçe, arsanın tüm genişliğini kaplayan bir açık hava havuzundan oluşmakta. Havuzda bulunan üç adet dikdörtgen traverten taş yürüyüş yolu işlevi görmekte. Geceleri su altı armatürleriyle aydınlatılan bu geçit, macera duygusuna ilham vermek için tasarlandı. Orta avludaki şelale, verandanın üzerinden bir boru ile beslendi ve havuza bir lotus ağacı da dikildi. Bahçe, Mies Van der Rohe‘nin “mahkeme evleri” ve George Nelson’ın Sherman M. Fairchild tasarımından esinlenerek tasarlandı.
Oturma odası, büyük bir şömineli 11 x 7 metrekarelik bir alan olarak tasarlandı. Ana girişin önüne ceviz gömme dolabı, sağda ise ikinci kata çıkan bir merdiven vardı. Evin aslında oturma odasında, ana kapının hemen sağında, mini mutfak kullanılmadığında katlanabilen bir ekranın arkasında bir mini mutfak vardı. Mutfak daha sonra bodrum kata taşındı. Oturma odasının dışında, bahçeye bakan cam tentenin altında bir veranda var. İki küçük yatak odası ve iki banyo oturma/yemek odasının üzerine yerleştirilmiştir. İkinci kattaki yatak odaları bahçeye bakacak şekilde konumlandırıldı. Evin arka kısmında ebeveyn yatak odası, giyinme odası ve banyo bulunmakta. Ön odalar ve arka yatak odası, bahçeden tam boy cam levhalarla ayrıldı.
Konukevi, yerden ve tavandan ısıtma sistemiyle donatılmıştı ve mobilyalar evin karakterine uygun olarak Philip Johnson tarafından tasarlandı. İç mekan tasarımı, muşamba zeminler ve düz tuğla duvarlarla minimalist bir tarza sahipti. Daha sonra mevcut tuğla duvarlardan sıva kaldırıldı ve tuğlalar beyaza boyandı. Aydınlatma danışmanı Richard Kelly tarafından tasarlanan gömme aydınlatma armatürleri tavana yerleştirildi.
Rockefeller Konukevi Mimar Philip Johnson tarafından tasarlandı lakin Konukevi inşa edildiğinde Johnson henüz New York eyaletinde lisanslı bir mimar değildi ancak Uluslararası Mimarlık Tarzı’nın tanınmış bir savunucusuydu. Johnson’ın firmasında mimar olan Frederick C. Genz, firmanın ortak mimarıydı. Murphy-Brinkworth Construction Corp genel yükleniciydi ve Eipel Engineering Company Konuk Evi’nin yapı mühendisiydi. Binanın yapımında çok sayıda başka mühendis ve müteahhit de yer aldı.
Kaynak: Landmarks Preservation Commission 2000
